Το κοχύλι στην Αρχαιότητα και την Τέχνη

 «Κάποιος, λοιπόν, έφτιαξε το αντικείμενο τούτο. Όμως από τι; Και γιατί;» ρωτάει επίμονα ο Paul Valéry στο δοκίμιό του Ο άνθρωπος και το κοχύλι.

Ερωτήματα όμοια με αυτά θέτει και η σύγχρονη αρχαιολογική έρευνα, στην προσπάθειά της να γνωρίσει τη διαχρονική σχέση του ανθρώπου με τα κοχύλια. Μια σχέση που μπορεί να ξεκίνησε από την ανάγκη κάλυψης των καθημερινών αναγκών του προϊστορικού ανθρώπου, αλλά κατέληξε σε ένα δυναμικό ερέθισμα, που διεγείροντας τον ανθρώπινο νου, τον ώθησε στη δημιουργία τέχνης. «Άφησα την καρδιά μου χάμω, σαν το κοχύλι μες την άμμο» γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης, χιλιετίες μετά τη διάτρηση κοχυλιών στο Φράγχθι, που κρεμάστηκαν σε έναν κοριτσίστικο λαιμό για τον ομορφύνουν. Τροφή, εργαλείο, κόσμημα, να πως σύντομα περιγράφεται η διαχρονική σχέση του ανθρώπου με τα κοχύλια. Μια σχέση που αποκαλύπτεται δύσκολα και επίπονα μέσα από τα ευρήματα των αρχαιολογικών ανασκαφών, όπως αποκαλύπτεται δύσκολα και επίπονα μέσα από την ποίηση, η αφημένη πριν από χρόνια στην άμμο, καρδία τού Οδυσσέα Ελύτη.

Δείγματα, κείμενα και φωτογραφικό υλικό από αρχαιολογικές ανασκαφές επιτρέπουν  στον επισκέπτη να γνωρίσει τις σχέσεις του κοχυλιού με τον άνθρωπο. Διατροφή, στολισμός, κατασκευή εργαλείων ή παραγωγή πορφύρας είναι μερικές από τις χρήσεις των κοχυλιών. Τέλος, φωτογραφικό υλικό γλυπτών και έργων τέχνης που στολίζουν δρόμους διαφόρων ευρωπαϊκών πόλεων, αποδεικνύουν ότι η  σχέση κοχυλιού και ανθρώπου συνεχίζεται μέχρι σήμερα.